Go Back To The Zoo – Shake A Wave

De Nijmeegse rockband Go Back To The Zoo is eindelijk terug van eigenlijk nooit weggeweest, want na twee jaar getour met hun debuutalbum was het afgelopen week eindelijk tijd voor de release van de tweede plaat. Het eerste album was natuurlijk al fantastisch, met eigenlijk geen enkele misser en een geniaal album om live te spelen. Het was dus de vraag of dit met hun tweede album ook zou gaan lukken, maar inmiddels kan ik al wel concluderen dat deze twijfel meer dan overbodig was. Het nieuwe album Shake a Wave is opnieuw gaaf om naar te luisteren, en slaat weer nieuwe wegen voor deze Nijmeegse rockers in.

Het probleem bij veel vervolgalbums is meestal dat het bekritiseerd wordt als “meer van hetzelfde”. Ook Go Back To The Zoo had dit makkelijk kunnen gebeuren: bij de release van hun debuutalbum hadden ze naar eigen zeggen ‘al meer dan 40 andere nummers klaarliggen voor gebruik’, dus dan is er natuurlijk een grote kans dat deze nummers op één lijn met de nummers op Benny Blisto liggen. Toch heeft GBTTZ dit op geniale wijze weten te voorkomen: waarschijnlijk mede dankzij de hulp van Kane-gitarist Dennis van Leeuwen en de producer van Acda & De Munnik (ook een nieuw album uit!), bevat Shake a Wave weer lekker veel variatie en laten de mannen van Go Back To The Zoo zien dat ze nog steeds veel in hun mars hebben.

Shake a Wave is een iets duisterder, maar zeker ook beter album geworden. Je merkt echt dat de band zich in de afgelopen jaren ontwikkeld heeft en uitgegroeid is tot één van de populairste rockbands van Nederland. En dat mag ook wel: het eerste album stond vol met niet heel diepgaande, maar zeer aanstekende rocknummers die bijna allen wel geschikt waren voor de radio. Maar gelukkig is het tweede album complexer geworden: meer variatie, interessantere teksten en een groot aantal experimenten. Soms zijn deze experimenten fantastisch geslaagd (het agressieve Somebody Else, en Summer Ends met zijn geniale opbouw), andere wat minder (Secret hobbelt maar een beetje voort). En uiteraard heb je weer radiovriendelijke doch heerlijk klinkende rockplaten als What If, I Get Up en Hold Forever.

Ook zijn er vele, maar dan ook zeer vele nieuwe invloeden op het tweede album te horen. Op sommige nummers lijkt de typische rock aangevuld met de sound van The Vaccines, bij bijvoorbeeld Weekend America en Please Don’t Leave Me, bij andere nummers is er gewoonweg meer gitaargeweld toegevoegd, vooral goed te zien bij een nummer als Flashlight. En de invloeden zijn in nog veel meer hoeken te zoeken: soms doet het je weer een beetje U2 denken, de andere keer klinkt het weer opvallend veel als The Rolling Stones. Grote namen, en daarom mag deze plaat zeker een volwassen en geslaagde festivalplaat genoemd worden!